تصاویر ماهواره‌ای اخیر نشان دهنده حضور دو ناو جنگی چینی در پایگاه دریایی Ream کامبوج است که نگرانی‌هایی را در میان ناظران بین‌المللی برانگیخته است. این کشتی‌ها که به عنوان ناوچه‌های A56 طبقه‌بندی می‌شوند، همراه با یک اسکله تازه‌ساخت برای کشتی‌های بزرگتر، افزایش قابل توجهی در حضور نظامی چین در منطقه را نشان می‌دهند که دامنه نفوذ آن را فراتر از پایگاه‌های موجودش در دریای جنوبی چین گسترش می‌دهد.
دولت کامبوج به‌طور مداوم تأکید کرده است که این یک پایگاه نظامی خارجی نیست. این دولت بر این نکته تأکید می‌کند که قانون اساسی‌اش هرگونه تأسیسات نظامی دائمی خارجی را منع می‌کند و ادعا می‌کند که این کشتی‌ها صرفاً بخشی از تمرین‌های نظامی با چین هستند. با این حال، تحلیل‌گران به عواقب بلندمدت این تسهیل افزایش‌یافته شک و تردید دارند، به‌ویژه که این مسئله با اهداف نظامی وسیع‌تر چین همسو است.
در سال‌های اخیر، کامبوج شراکت‌های دفاعی خود را از ایالات متحده به چین منتقل کرده است، حرکتی که پس از کاهش قابل توجه کمک‌های نظامی ایالات متحده به دلیل تنش‌های سیاسی داخلی در کامبوج صورت گرفت. این انتقال منجر به افزایش سرمایه‌گذاری چین در زیرساخت‌های نظامی محلی شده و نگرانی‌هایی درباره تعادل استراتژیک در جنوب شرق آسیا ایجاد کرده است.
کشورهای همسایه، مانند تایلند و ویتنام، به‌ویژه از احتمال وجود یک پایگاه نظامی دائمی چینی در Ream نگران هستند. این کشورها که به طور تاریخی درگیر اختلافات سرزمینی با چین هستند، می‌ترسند که چنین توسعه‌ای نفوذ چین را در منطقه بیشتر تثبیت کند و ممکن است دینامیک‌های قدرت در آب‌های جنوب شرق آسیا را تغییر دهد. در حالی که تنش‌ها در حال افزایش است، وضعیت در Ream به عنوان یک مرکز برای نگرانی‌های امنیتی منطقه‌ای وسیع‌تر عمل می‌کند.
نگرانی‌ها درباره گسترش نیروی دریایی چین در پایگاه کامبوج افزایش می‌یابد
در حالی که تصاویر ماهواره‌ای وجود دو ناو جنگی چینی در پایگاه دریایی Ream کامبوج را نشان می‌دهد، عواقب این توسعه به طور فزاینده‌ای پیچیده و چندسطحی می‌شود. در حالی که دولت کامبوج بر این نکته تأکید می‌کند که این یک تأسیسات نظامی خارجی نیست بلکه بخشی از تمرین‌های روزمره است، واقعیت گسترش نظامی چین در جنوب شرق آسیا بحث‌های فوری را در میان ذینفعان منطقه‌ای و بین‌المللی به راه انداخته است.
سوالات و پاسخ‌های کلیدی
1. **زمینه تاریخی روابط نظامی بین کامبوج و چین چیست؟**
زمینه تاریخی در تحول سیاسی داخلی کامبوج ریشه دارد. پس از دوره خمرهای سرخ، دولت کامبوج به چین برای حمایت اقتصادی و کمک نظامی روی آورد. این روابط نظامی در طی دو دهه گذشته به طرز قابل توجهی افزایش یافته است، به‌ویژه که کامبوج تلاش کرده تا نفوذ غربی را پس از خروج حمایت‌های آمریکایی به دلیل نگرانی‌های مربوط به حقوق بشر متعادل کند.
2. **مزایای نظامی بالقوه برای چین در ایجاد حضور در کامبوج چیست؟**
از دیدگاه استراتژی نظامی، یک پایگاه در کامبوج به چین قابلیت‌های عملیاتی بهتری در خلیج تایلند می‌دهد و دسترسی به مسیرهای دریایی حیاتی برای تجارت و لجستیک نظامی را فراهم می‌سازد. همچنین می‌تواند به عنوان یک پایگاه عملیاتی برای عملیات‌های اطلاعاتی و مأموریت‌های انسانی عمل کند و حضور چین را در منطقه‌ای با پیامدهای ژئوپولیتیکی قابل توجه تقویت کند.
3. **کشورهای جنوب شرق آسیا چه نگرانی‌هایی در مورد این گسترش نظامی دارند؟**
کشورهای جنوب شرق آسیا نگرانی دارند که حضور نظامی دائمی چین ممکن است حاکمیت آنها را به چالش بکشد و تعادل قدرت در منطقه را که به‌طور کلی ناپایدار است، برهم زند. کشورهایی مانند ویتنام، که دارای grievances تاریخی با چین در مورد اختلافات سرزمینی در دریای جنوبی چین هستند، به‌ویژه در مورد آثار قاطعیت و احتمال درگیری‌های نظامی چین نگران‌اند.
چالش‌ها و جنجال‌های کلیدی
وضعیت جاری چالش‌های قابل توجهی را به همراه دارد، از جمله احتمال نظامی‌سازی سواحل کامبوج که می‌تواند تنش‌ها با کشورهای همسایه را تشدید کند. علاوه بر این، نگرانی‌ها در مورد نقض قانون اساسی کامبوج — که پایگاه‌های نظامی خارجی را ممنوع می‌کند — پیچیدگی‌های بیشتری به وضعیت اضافه می‌کند. تحلیل‌گران نگران‌اند که چنین توسعه‌هایی می‌توانند نشان‌دهنده انتقال به سمت یک مدل مشارکت خودکامه در منطقه باشد، جایی که کشورهای کوچکتر اولویت را به همسویی با متحدان قدرتمند به جای خودمختاری می‌دهند.
مزایا و معایب
مزایا:
– افزایش سرمایه‌گذاری چین در زیرساخت‌های کامبوج می‌تواند به بهبود اقتصاد محلی منجر شود.
– تقویت روابط نظامی با چین ممکن است به کامبوج توانمندی‌های بهتری برای دفاع ملی خود بدهد.
– مشارکت استراتژیک می‌تواند حمایت اقتصادی و سیاسی را در برابر انتقادهای غربی تأمین کند.
معایب:
– حضور دائمی نیروهای نظامی چین ممکن است منجر به از دست رفتن حاکمیت و خودگردانی محلی شود.
– ناپایداری منطقه‌ای ممکن است افزایش یابد و کشورهای همسایه به تهدیدات درک شده واکنش نشان دهند که به رقابت تسلیحاتی منجر می‌شود.
– کامبوج ممکن است خود را به لحاظ اقتصادی و سیاسی به چین وابسته کند که گزینه‌های دیپلماتیک آن را محدود می‌کند.
در حالی که نگرانی‌ها درباره گسترش نیروی دریایی چین در پایگاه دریایی Ream همچنان در حال افزایش است، این وضعیت نشان‌دهنده روندهای وسیع‌تری در چشم‌انداز ژئوپولیتیکی است. دینامیک‌های در حال توسعه نیاز به گفتگو و تعامل دیپلماتیک در میان کشورهای جنوب شرق آسیا را برای جلوگیری از تشدید تنش‌ها در منطقه برجسته می‌کند.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد مسائل ژئوپولیتیکی مرتبط، به CSIS و Foreign Affairs مراجعه کنید.
The source of the article is from the blog karacasanime.com.ve
